Δεν πέθανες! Στην κάμαρα ακόμα τ' αρωμά σου είναι απλωμένο ως τώρα δα να μ' άφησες, κι απάνω στον καναπέ ατέλειωτο μένει το κεντημά σου και το κομμάτι που παιζες είναι ανοιχτό στο πιάνο.Απάνω στο τραπέζι μου πάντα η δική σου εικόνα,που πάντα με την ήμερη ματιά της με κοιτάζει,και δεν είναι ο άνεμος, μα είσαι εσύ, την πόρτα που μισανοίγεις για να μπεις την ώρα που βραδυάζει.Δεν πέθανες. Είσαι παντού και είσαι μέσα σε όλα:στων ρόδων το ξεφύλλισμα, στο στεναγμό του αγέρα,στα νέφη που χρυσίζουνε σαν πάει να σβήσει η μέρα κι ως και τις νύχτες δίπλα μου σε νοιώθω ξαπλωμένη...Δεν πέθανες. Αδιάφορο οι μήνες κι αν περνάνε:
τότε οι νεκροί πεθαίνουνε, όταν τους λησμονάνε!
Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 2007
Μεσ' από το βάθος των καλών καιρών οι αγάπες μας πικρά μάς χαιρετάνε.
Δεν αγαπάς και δε θυμάσαι, λες.Kι αν φούσκωσαν τα στήθη κι αν δακρύζεις που δεν μπορείς να κλάψεις όπως πρώτα,δεν αγαπάς και δεν θυμάσαι, ας κλαις.
Ξάφνου θα ιδείς δυο μάτια γαλανά-- πόσος καιρός! -- τα χάιδεψες μια νύχτα και σα ν' ακούς εντός σου να σαλεύει μια συφορά παλιά και να ξυπνά.
Θα στήσουνε μακάβριο το χορό οι θύμησες στα περασμένα γύρω και θ' ανθίσει στο βλέφαρο σαν τότε και θα πέσει το δάκρυ σου πικρό.
Τα μάτια που κρεμούν -- ήλιοι χλωμοί --το φως στο χιόνι της καρδιά και λιώνει,οι αγάπες που σαλεύουν πεθαμένες οι πρώτοι ξανά που άναψαν καημοί...
Δεν αγαπάς και δε θυμάσαι, λες.Kι αν φούσκωσαν τα στήθη κι αν δακρύζεις που δεν μπορείς να κλάψεις όπως πρώτα,δεν αγαπάς και δεν θυμάσαι, ας κλαις.
Ξάφνου θα ιδείς δυο μάτια γαλανά-- πόσος καιρός! -- τα χάιδεψες μια νύχτα και σα ν' ακούς εντός σου να σαλεύει μια συφορά παλιά και να ξυπνά.
Θα στήσουνε μακάβριο το χορό οι θύμησες στα περασμένα γύρω και θ' ανθίσει στο βλέφαρο σαν τότε και θα πέσει το δάκρυ σου πικρό.
Τα μάτια που κρεμούν -- ήλιοι χλωμοί --το φως στο χιόνι της καρδιά και λιώνει,οι αγάπες που σαλεύουν πεθαμένες οι πρώτοι ξανά που άναψαν καημοί...
Σάββατο 1 Σεπτεμβρίου 2007
ΑΓΑΠΗ
Τιποτα πιο δυνατο στη ζωη απο την αγαπη.Γεννιομαστε, μεγαλωνουμε,φτανουμε σε καποια ηλικια,πεθενουμε και αναθεμα αν καταλαβαμε πως πρεπει να αγαπαμε......!Αγαπαμε παντα ζητωντας ανταλλαγμα.Αναθεματισμενο μας μυαλο!Μια ζωη εσενα ακουμε και τα κανουμε χαλια.Αντι της καρδιας μπαινει αυτο το διαολεμενο το μυαλο.Στο τελος τι καταφερνουμε?Η μονοι μας μενουμε η κατα αναγκη με καποιον που μπορει και να μην ταιριαζουμε.ΘΕΕ ΜΟΥ κανε με καλυτερο ανθρωπο.Δειξε μου το φως ωστε να μπορω να βαδισω στην αληθινη αγαπη.Καθομαι μονος και το μονο που θελω ειναι να καταφερω να σε δω...να σου μιλησω θεε μου.Εχω τοσα να σου πω...και τοσα να ακουσω απο εσενα.Αν ακουγα το λογο σου θεε μου ποσο διαφορετικη θα ηταν η ζωη μου....λυπαμαι μονο για τον παλιο κακο μου εαυτο.ΑΓΑΠΑΤΕ ΑΛΛΗΛΟΥΣ.............
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
