Παρασκευή 24 Απριλίου 2009

ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΦΩΣ

Συμβολίζει, ἀλλὰ καὶ ἀποδεικνύει περιτρανῶς τὸ Μέγα Μυστήριον τῆς ἐκ νεκρῶν Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Μᾶς γεμίζει αἰσθήματα πνευματικῆς, ψυχικῆς καὶ θρησκευτικῆς ἀνατάσεως. Αἱ καρδιαὶ ὅλων χτυποῦν ἀπὸ πίστιν, θαυμασμὸν καὶ ἐλπίδα διὰ τὸ Μέγα μυστήριον τῆς Ζωῆς. Πρόκειται διὰ ἀληθινὸν θαῦμα, τὸ ὁποῖον δὲν χωρᾶ καμιὰν ἀμφισβήτησιν.
Ἀπὸ τὸ πρωὶ τοῦ Μεγάλου Σαββάτου χιλιάδες πιστοί τῆς Ἱερουσαλὴμ καὶ προσκυνηταὶ ἀπὸ ὅλα τὰ μέρη τοῦ κόσμου κατακλύζουν τὸν Ναὸν τῆς Ἀναστάσεως διὰ νὰ παρακολουθήσουν τὴν Τελετὴν τοῦ Ἁγίου Φωτός.
Την 12ην μεσημβρινήν ὁ Ὀρθόδοξος Πατριάρχης τῶν Ἱεροσολύμων συνοδείᾳ Ἀρχιερέων καὶ ἄλλων Κληρικῶν φθάνει εἰς τὸ Πατριαρχεῖον. Εἰσέρχεται εἰς τὸ Ἅγιον Βῆμα τοῦ Καθολικοῦ καὶ οἱ ἑτερόδοξοι παίρνουν τὴν ἄδειαν διὰ νὰ λάβουν μέρος εἰς τὴν Τελετήν. Κατόπιν οἱ Ἀρχιερεῖς καὶ Κληρικοί ντύνονται μὲ ἄμφια καὶ ὁ Πατριάρχης με τὴν πλήρη Ἀρχιερατικὴν στολήν. Ὁ Πατριάρχης ἡγεῖται τῆς πομπῆς, ἡ ὁποία ξεκινᾶ από τὸ Ἅγιον Βῆμα τοῦ Καθολικοῦ καὶ βαδίζει τρεῖς φορὰς πέριξ τοῦ ἱεροῦ Κουβουκλίου ὑπὸ τῶν ἤχων τῶν ψαλμωδῶν, οἱ ὁποῖοι ψάλλουν τὸ «Τὴν Ἀνάστασίν σου Χριστὲ Σωτήρ….»
Εἶναι ἀναγκαῖον νὰ τονίσουμε ὅτι οἱ ἑτερόδοξοι ἔχουν προκαταβολικῶς ἐρευνήσει ὅλον τὸ ἐσωτερικόν τοῦ ἱεροῦ Κουβουκλίου, διὰ νὰ πιστοποιήσουν ὅτι δὲν ὑπάρχει ἀναμμένον κανδήλιον ἤ ἄλλη πηγὴ φωτὸς. Μετὰ τὴν λιτανείαν ὁ Πατριάρχης ἵσταται ἔμπροσθεν τῆς θύρας τοῦ Ἁγίου Κουβουκλίου, ἀφαιρεῖ τὰ ἄμφια καὶ περιμένει μὲ τὸ στοιχάρι, πετραχήλι καὶ τὴν ζώνην. Οἱ ἑτερόδοξοι κάνουν ἔρευνα διὰ νὰ βεβαιωθοῦν ὅτι ἐπάνω του δὲν ἔχει κάτι, τὸ ὁποῖον θὰ ἠδύνατο νὰ δημιουργήσῃ ὑπονοίας, ἢ νὰ κινήσῃ ὑποψίας. Ὅταν ὁλοκληρωθῇ ἡ ἔρευνα, οἱ φύλακες ἀφαιροῦν τὰς σφραγίδας ἀπὸ τὴν θύραν καὶ ὁ Πατριάρχης εἰσέρχεται εἰς τὸ Ἱερὸν Κουβούκλιον μὲ δυὸ δεσμίδας ἐσβησμένα κεριά. Μαζί του εἰσέρχονται εἰς τὸν προθάλαμον ὁ Ἀρμένιος Πατριάρχης καὶ ὁ Δραγομάνος, οἵτινες παραμένουν εἰς τὸν προθάλαμον. Εἰς ὅλον τὸν Ναὸν ἐπικρατεῖ συγκίνησις καὶ ἀγωνία.
Ὁ Πατριάρχης γονατιστὸς ἔμπροσθεν τοῦ Ἁγίου Τάφου τοῦ Χριστοῦ προσεύχεται πρὸς τὸν Σταυρωθέντα, κρατῶν δυὸ σβηστὰς λαμπάδας καὶ μὲ ταπείνωσιν καὶ εὐλάβειαν ἀναπέμπων τὴν ἀκόλουθην εὐχὴν:
«Δέσποτα Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἡ ἀρχίφωτος σοφία τοῦ ἀνάρχου Πατρός. Ὁ φῶς οἰκῶν ἀπρόσιτον, ὁ εἰπὼν ἐκ σκότους φῶς λάμψαι, ὁ εἰπὼν γεννηθήτω φῶς καὶ ἐγένετο φῶς. Κύριε, ὁ τοῦ φωτὸς χορηγός, ὁ ἐξαγαγὼν ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ σκότους τῆς πλάνης καὶ εἰσαγαγὼν εἰς τὸ θαυμαστὸν φῶς τῆς σῆς ἐπιγνώσεως, ὁ τὴν γῆν μὲν πᾶσαν διὰ τῆς ἐν αὐτῇ ἐνσάρκου παρουσίας σου, τὰ καταχθόνια δὲ διὰ τῆς εἰς Ἅδην καταβάσεώς σου φωτὸς πληρώσας καὶ χαρᾶς, μετὰ δὲ ταῦτα διὰ τῶν ἁγίων σου Ἀποστόλων φῶς καταγγείλας πᾶσι τοῖς ἔθνεσιν. Εὐχαριστοῦμεν σοί, ὅτι διὰ τῆς εὐσεβοῦς πίστεως μετήγαγες ἡμᾶς ἀπὸ σκότους εἰς φῶς καὶ γεγόναμεν υἱοὶ διὰ τοῦ ἁγίου βαπτίσματος,θεασάμενοι τὴν δόξαν σου πλήρη οὖσαν χάριτος καὶ ἀληθείας. ἀλλ’ ὦ φωτοπάροχε Κύριε, ὁ τὸ μέγα φῶς ὤν, ὁ εἰπὼν, ὁ λαὸς ὁ καθήμενος ἐν σκότει. Δέσποτα Κύριε, τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν, ὃ φωτίζει πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τὸν κόσμον. Τὸ μόνο φῶς τοῦ κόσμου καὶ φῶς τῆς ζωῆς τῶν ἀνθρώπων, οὗ ἀπὸ τῆς δόξης ἐπληρώθη τὰ σύμπαντα, ὅτι φῶς εἰς τὸν κόσμον ἐλήλυθας διὰ τῆς ἐνσάρκου σου οἰκονομίας, εἰ καὶ οἱ ἄνθρωποι ἠγάπησαν μᾶλλον τὸ σκότος ἦτο φῶς. Σὺ Κύριε φωτοδότα, ἐπάκουσον ἡμῶν τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ ἀναξίων δούλων σου τῶν τῇ ὥρα ταύτῃ παρισταμένων τῷ παναγίῳ σου καὶ φωτοφόρῳ τούτῳ τάφῳ καὶ πρόσδεξαι ἡμᾶς τιμῶντας τὰ ἄχραντα πάθη σου, τὴν παναγίαν σου σταύρωσιν, τὸν ἑκούσιον θάνατον καὶ τὴν ἐν τῷ πανσεβάστῳ τούτω μνήματι τοῦ τεθεωμένου σου σώματος κατάθεσιν καὶ ταφὴν καὶ τριήμερον ἐξανάστασιν, ἣν χαρμονικῶς ἤδη ἀρξάμενοι ἑορτάζειν, μνείαν ποιούμεθα καὶ τῆς ἐν Ἅδου καθόδου σου, δι’ ἧς τὰς ἐκεῖσε τῶν δικαίων κατεχομένας ψυχὰς δεσποτικῶς ἠλευθέρωσας τῇ ἀστραπῇ τῆς σῆς θεότητος φωτὸς πληρώσας τὰ καταχθόνια. Ὅθεν δὴ ἀγαλλομένῃ καρδίᾳ καὶ χαρᾷ πνευματικῇ κατὰ τοῦτο τὸ ὑπερευλογημένον Σάββατον τὸ ἐν γῇ καὶ ὑπὸ γῆν θεοπρεπῶς τελεσθέντα σοὶ σωτηριωδέστατα μυστήριὰ σου ἑορτάζοντες καὶ σὲ τὸ ὄντως ἱλαρὸν καὶ ἐφετὸν φῶς ἐν τοῖς καταχθονίοις θεϊκῶς ἐπιλάμψαν ἀναμιμνησκόμενοι, φωτοφάνειαν ποιούμεθα, σοὺ τὴν πρὸς ἡμᾶς συμπαθῶς γενομένην θεοφανείαν, εἰκονίζοντες. Ἐπειδὴ γὰρ τῇ σωτηρίῳ καὶ φωταυγεῖ νυκτὶ πάντα πεπλήρωται φωτὸς οὐρανὸς τὲ καὶ γῆ καὶ τὰ καταχθόνια διὰ τὸ ὑπερφυὲς μυστήριον τῆς ἐν Ἅδου καθόδου σου καὶ τῆς ἐκ Τάφου σου τριημέρου ἀναστάσεως. Διὰ τοῦτο, ἐκ τοῦ ἐπὶ τοῦτον τὸν φωτοφόρον σου Τάφον εὐλαβῶς λαμβάνοντες, διαδίδομεν τοῖς πιστεύουσιν εἰς σὲ τὸ ἀληθινὸν φῶς καὶ παρακαλοῦμεν καὶ δεόμεθὰ σου, Πανάγιε Δέσποτα, ὅπως ἀναδείξῃς αὐτὸ ἁγιασμοῦ δῶρον καὶ πάσης θεϊκῆς σου χάριτος πεπληρωμένον, διὰ τῆς χάριτος τοῦ Παναγίου καὶ φωτοφόρου Τάφου σου. Καὶ τοὺς ἁπτομένους εὐλαβῶς αὐτοῦ εὐλογήσῃς καὶ ἁγιάσῃς, τοῦ σκότους τῶν παθῶν ἐλευθεριῶν καὶ τῶν φωτεινοτάτων σου σκηνῶν καταξιώσῃς, ὅπου φῶς τὸ ἀνέσπερόν της σῆς θεότητας λάμπει. Χάρισαι αὐτοῖς, Κύριε, ὑγείαν καὶ εὐζωίαν καὶ τοὺς οἴκους αὐτῶν παντὸς ἀγαθοῦ πλήρωσον.
Ναί, Δέσποτα φωτοπάροχε, ἐπάκουσόν μου τοῦ ἁμαρτωλοῦ ἐν τῇ ὥρᾳ ταύτη καὶ δὸς ἡμῖν τέ καὶ αὐτοῖς περιπατεῖν ἐν τῷ φωτί σου καὶ ἐν αὐτῷ μένειν, ἕως τὸ φῶς τῆς προσκαίρου ζωῆς ταύτης ἔχωμεν. Δὸς ἡμῖν Κύριε, ἳνα τὸ φῶς τῶν καλῶν ἔργων ἡμῶν λάμπῃ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων καὶ δοξάζωσι σὲ σὺν τῷ ἀνάρχῳ σου Πατρὶ καὶ τῷ Παναγίῳ Πνεύματι. Εἰς φῶς γὰρ ἐθνῶν ἡμᾶς τέθηκας, ἳνα αὐτοῖς τῇ σκοτίᾳ περιπατοῦσι φαίνωμεν. Ἀλλ’ ἡμεῖς ἠγαπήσαμεν τὸ σκότος μᾶλλον ἢ τὸ φῶς, φαῦλα πράσσοντες. Πᾶς γὰρ ὁ φαῦλα πράσσων μισεῖ τὸ φῶς κατὰ τὸν ἀψευδῆ λόγον σου. Διὰ τοῦτο ὁσημέραι προσκόπτομεν ἁμαρτάνοντες, ἐπειδὴ περιπατοῦμεν ἐν τῇ σκοτίᾳ. Ἀλλ’ ἀξίωσον ἡμᾶς τὸ ὑπόλοιπόν τῆς ζωῆς ἡμῶν βιωτεῦσαι πεφωτισμένους τοὺς ὀφθαλμοὺς τῆς διανοίας ἡμῶν. Δὸς ἡμῖν, ἳνα ὡς τέκνα φωτὸς περιπατήσωμεν ἐν τῷ φωτὶ τῶν ἐντολῶν σου. Τὸ τοῦ ἁγίου βαπτίσματος φωτεινὸν ἔνδυμα, ὅπερ διὰ τῶν ἔργων ἠμαυρώσαμεν, λεύκανον, ὡς τὸ φῶς, ὁ ἀναβαλλόμενος τὸ φῶς ὥσπερ ἱμάτιον. Δὸς ἡμῖν ἐνδύσασθαι τὰ ὃπλα τοῦ φωτός, ἳνα δι’ αὐτῶν τὸν ἄρχοντα τοῦ σκότους τροπούμεθα, ὃς μετασχηματίζεται εἰς ἄγγελον φωτός. Ναί, Κύριε, καὶ ὡς ἐν ταύτῃ τῇ ἡμέρᾳ τοῖς ἐν σκότει καὶ σκιὰ θανάτου καθημένοις φῶς ἔλαμψας οὕτω σήμερον λάμψον ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν τὸ σὸν ἀκήρατον φῶς ἳνα τούτου φωτιζόμενοι καὶ θερμαινόμενοι ἐν τῇ πίστει, δοξάζωμεν Σὲ τὸ μόνον ἐκ μόνου τοῦ ἀρχιφώτου φωτός, ἱλαρὸν φῶς εἰς τοὺς ἀτελευτήτους αἰῶνας. Ἀμήν».
Μετὰ τὸ πέρας τῆς εὐχῆς τοποθετεῖ τὸ βαμβάκιον εἰς τὸν Πανάγιον Τάφον καὶ μὲ θαυμαστὸν τρόπον ἀνάβει. Μὲ αὐτὸ ἀνάβει τὰ κεριὰ καὶ ἐξέρχεται ἀπὸ τὸ Ἱερὸν Κουβούκλιον. Τὸ σπουδαῖον εἶναι ὅτι τὸ ἅγιον φῶς διὰ ὀλίγα λεπτὰ δὲν ἔχει πυράδα. Δηλαδὴ ἐὰν εἷς ἀκουμπήσῃ τὸ ἅγιον φῶς εἰς τὰ χέρια του δὲν θὰ καεῖ. Πραγματικῶς εἶναι ἕν ἐκ τῶν μεγαλυτέρων Θαυμάτων τῆς χριστιανοσύνης, τὸ ὁποῖον ἐπαναλαμβάνεται κάθε χρόνον τὸ Μέγα Σάββατον.


πηγὴ: jerusalem-patriarchate.info

Πέμπτη 16 Απριλίου 2009

Στον ελαιώνα Σου Κύριε ... Καλή Ανάσταση...

Στον ελαιώνα Σου Κύριε και πάλι θα έρθουμε, για να σε αντιμετωπίσουμε με αλαζονεία και έπαρση ....
με εγωισμό και μίσος όπως εμείς οι «άνθρωποι» ξέρουμε να κάνουμε ...εδώ και χιλιετίες ...

...θα έρθουμε στον ελαιώνα για να σε προδώσουμε για πολλοστή φορά ...

όπως εμείς οι άνθρωποι ξέρουμε να κάνουμε ...

Θα σε αναθεματίσουμε, θα σε κοροϊδέψουμε, θα σε αμφισβητήσουμε, θα σε διασύρουμε
θα σε εμπαίξουμε, θα διαστρεβλώσουμε τους λόγους σου και τις αλήθειες σου ...

όπως εμείς οι άνθρωποι ξέρουμε να κάνουμε ...

Θα ζητήσουμε με όλη μας την δύναμη να σε συλλάβουν, να σε θανατώσουν για να σε ξεχάσουμε ...

όπως εμείς οι άνθρωποι ξέρουμε να κάνουμε ...

Δεν μας πείθουν τα θαύματα σου, η αγάπη σου, η τεράστια ταπείνωση σου ...
Δεν μας πείθει η Γέννηση σου και η Ανάσταση σου ...

ΕΣΥ ο Άναρχος Θεός που δέχθηκες να ενδυθείς το φθαρτό μας σώμα που ΕΣΥ έπλασες ...

ΕΣΥ ο Άναρχος Θεός που δέχθηκες να θυσιαστείς με τον πιο απαξιωτικό τρόπο και να μας οδηγήσεις
στην λύτρωση και στον Παράδεισο που ΕΣΥ δημιούργησες ...

Για να μας επανασυνδέσεις στην αιώνια ζωή και στην ατέλευτη αγάπη ...

Στον ελαιώνα Σου Κύριε θα βρεθούμε όλοι και πάλι , για να γίνουμε θεατές Των παθών σου,
να σε απαρνηθούμε από φόβο θανάτου, να ομολογήσουμε στους διώκτες ότι δεν σε γνωρίζουμε,
να παρακολουθήσουμε ανήμποροι τον σταυρικό σου θάνατο

...θεατές τότε ...θεατές και σήμερα ...

όπως εμείς οι άνθρωποι συνηθίζουμε να κάνουμε ...

Στον ελαιώνα Σου στο τελευταίο μέρος που γονάτισες και προσευχήθηκες για εμάς, τα δημιουργήματα σου,
για εμάς τους αρνητές, τους εχθρούς, τους διώκτες, τους αμφισβητίες, για εμάς που ακολουθούμε όχι τον δρόμο σου
αλλά τον δικό μας δρόμο το δικό μας ΕΓΩ ...

Στον ελαιώνα Σου Κύριε θα βρεθούνε και αυτοί, που θα σηκώσουν την «Μάχαιρα»,
για να σταματήσουν την σύλληψη, την αμφισβήτηση, το λάθος... για να κόψουν το αυτί του «εχθρού»

...αλλά να η αποκάλυψη Σου Θεέ μου, να το μέγα έλεος Σου και η ατέλευτος Αγάπη Σου ...
...με μια πράξη με λίγα λόγια θα δείξεις και πάλι την άμετρη Αγάπη και το μέγα Έλεος Σου...

Θα διορθώσεις το λάθος της βίας ...

Στον ελαιώνα σου Κύριε θα αντικρίσουμε και πάλι το πονεμένο σου βλέμμα με το οποίο μας κοιτάς
και τα λόγια σου να ηχούν μες στο σκοτάδι «Μάχαιραν έδωκας, μάχαιραν θα λάβεις» ...

...Μην σκοτώνεις τον άνθρωπο, μην τον τραυματίζεις, μην ασχημονείς
μην καταστρέφεις την δημιουργία και τα δημιουργήματα ...

Και εμείς με μάτια γεμάτα αγωνία, απορία, αμφισβήτηση, μίσος θα σε κοιτάξουμε
και θα αναρωτιόμαστε ακόμα πόσο ΑΠΕΙΡΗ είναι η αγάπη σου ...
πόσο μεγάλο και αχανές είναι το μεγαλείο σου Κύριε ...

Στον ελαιώνα θα ακουστούν και πάλι τα σκυλιά που θα γρυλίζουν,
θα σηκωθεί και πάλι η σκόνη από τα ποδοβολητά των στρατιωτών που θα σε παίρνουν μακριά μας
για να σε οδηγήσουν εκεί που ΕΣΥ θέλεις ...και ξέρεις ...

...θα ακουστεί και πάλι από το πλήθος το «Άρον άρον σταύρωσον αυτόν!» ...

όπως εμείς οι άνθρωποι συνηθίζουμε να κάνουμε ...

Όμως ΕΣΥ Θεέ μου θα γεμίσεις και πάλι το σύμπαν με την άπειρη Αγάπη σου και το Μέγα έλεος Σου ...
Θα συγχωρήσεις τον Εγωισμό μας και την κακία μας ...
και θα προσφέρεις το Θείο Σου σώμα για να ανανήψεις το δικό μας φθαρτό σώμα
και να το οδηγήσεις στην αφθαρσία και στην αιωνιότητα ...

Κύριε Ιησού Χριστέ ...
Άναρχε, μεγαλοδύναμε ακατάληπτε Θεέ μου ...

Ας δεχθούμε να ανατρέψουμε όλα αυτά που ο εγωισμός, η δειλία, ο φόβος
και η αδιαφορία μας δεν μας αφήνουν να πράξουμε ...

Επέτρεψε μας, βοήθησε μας να οδηγηθούμε μαζί σου στην σταύρωση και να σταυρώσουμε μαζί σου το ΕΓΩ μας,
τα πάθη, την αδιαλλαξία, το μίσος, την κακία και να αναστηθούμε μαζί σου
για να αναστήσουμε την αγάπη, την κατανόηση την αρετή, την καλοσύνη, την ελπίδα ...
... να συνομολογήσουμε με τα λόγια του Απόστολου Θωμά

Συ είσαι ο Κύριος και ο Θεός μου ! Σε πιστεύω και σ΄ αγαπώ με όλο μου το είναι, με όλη μου την ψυχή με όλη μου την διάνοια ...

Για να κάνουμε Αλήθεια όλα αυτά που εμείς οι άνθρωποι δεν συνηθίζουμε ...
Και να μείνουμε μαζί σου για πάντα στον ελαιώνα ... της αιώνιας ζωής και του μέγα ελέους Σου.



Καλή Ανάσταση